~Slytherin~

Hydra liep over de zwevende trappen en kwam aan bij het schilderij van Zwadderich.
Het wachtwoord was klaarblijkelijk 'Draco'. Draco was een jongen die heel vroeger op deze school had gezeten. Hij was de held van Zwadderich geweest totdat de legende van Griffoendor hem voor aap zette. Al vanaf die tijd waren Zwadderich en Griffoendor elkaars grootste vijanden.
Al bij het idee begon Hydra te rillen van woede.
Waarom moest Griffoendor weer zonodig een legende hebben die de wereld heeft gered?
Waarom heeft Zwadderich niet zo'n legende?!
Maar Hydra had een idee. Hij zou de nieuwe legende van Zwadderich worden en van de hele school uiteraard..
Toen hij de slaapkamers inging kreeg hij een stuiptrekkend gevoel.. het was stil.. heel stil.
Hij liep naar de onbeslapen bedden en gooide zijn tas op een van de bedden.
Na zo'n lange reis had hij wel een dutje verdiend. Ééntje maar..
Hij werd wakker van het geschuifel.

Voorzichtig loopt Lusa naar de leerlingenkamer van Zwadderich. Het is zeker een mooie kamer, lekker veel donkergroene kleuren die aanduiden dat dit Zwadderich is. Ze kijkt naar het bewegende schilderij van Lucius en Narcissa Malfoy. Er hangt nog een schilderij bij, van Draco Malfoy. Waarom is Draco er nu niet? Ze heeft zijn steun nodig. Hij... Hij was gewoon zo geweldig! Hij heeft die arrogante Harry Potter tenminste flink voor schut gezet. Opeens wordt de stilte onderbroken door een luid gesnurk. Het komt van de jongensslaapkamer. Lusa twijfelt eventjes. Zal ze erheen gaan of niet? Het is namelijk ten strengste verboden. Maar dan haalt ze haar schouders op, wat maakt haar dat nou weer uit? Niemand zal haar zien. Ze trippelt de trap op en duwt de zware deur van de slaapkamer open. Daar ligt een jongen, zwart haar en in nog in zijn uniform. Ze loopt naar hem toe als zijn ogen openschieten. "Hallo," mompelt ze en ze kijkt hem aan.

Het geschuifel komt uit de kamer vlak onder hem. De meisjesslaapkamer.
Wat een lawaai, denkt hij, alsof er met koffers wordt gegooid.
Als hij blijft nog even liggen en wilt opstaan hoort hij voetstappen.
Gauw laat hij zich terug vallen op bed en begint als een bezetene te snurken.
De voetstappen verdwijnen even maar komen weer terug, ditmaal bij zijn kamer.
Het geluid neemt af en hij opent zijn ogen.
Voor hem staat een meisje. Een meisje!  ''Hallo,'' mompelt ze.
Gauw staat hij op aangezien hij in een hele ongemakkelijke houding ligt.
''Uhm.. hallo,'' zijn stem verschrompelt en hij kijkt haar aan.
Het meisje is jonger dan hem hoewel dat niet veel uitmaakt.
Haar roodbruine haren golvenn langs haar slanke lichaam. Haar lichtblauwe ogen kijken hem strak in zijn gezicht aan en lijken even te twinkelen.
Hij merkt dat hij haar nog steeds aanstaart.
''Mag ik vragen wie je bent?" zegt hij, uiteraard met een glimlach op zijn lippen.
Hij probeert een emotie in het meisje haar gezicht te vinden wat moeilijk gaat.
Hij vraagt zich af wat er in haar om gaat.
Wat gaat er eigenlijk in hem om?
Waarom voelt hij zich opeens zo aangetrokken tot dit meisje?

Lusa kijkt de jongen wat verveeld aan als hij haar helemaal in zich op lijkt te nemen. Haar te keuren. Zijn ogen kijken in de haren, het zijn blauwgroene ogen die bijna geen gevoelens tonen. Opeens verschijnt er een glimlach op het gezicht van de jongen. ''Mag ik vragen wie je bent?" Ook Lusa glimlacht, niet uit oprechtheid maar uit beleefdheid. "Natuurlijk. Ik ben Lusa Whyllin, en jij bent?" Slytherin, als je erin wilt ben je verdoemd, zeggen velen, want de Slytherins volgde vroeger The Dark Lord. Maar Lusa gelooft niet in die onzin, ze vind het abnormaal dat mensen zo over Slytherin denken. Natuurlijk is het waar dat in Slytherin de slechtste, en dan niet in kracht maar in karakter, tovenaars en tovenaressen zitten maar dat maakt niet meteen dat het Death Eaters moeten zijn. Ze richt haar aandacht weer op de zwartharige jongen. "Nou?" dringt ze aan als ze geen antwoord krijgt.

Wow.. haar gezicht vertoonde geen enkele emotie.
Lusa Whyllin, zo heette ze. Ze vroeg wie ik was.
''Nou?'' drong ze aan.
''Mijn naam is Hydrizard Wiztick, noem me maar Hydra.''
Hij merkte dat hij haar irriteerde door zo naar haar te kijken dus hij wendde zijn blik af.
''Maar.. je mag hier helemaal niet komen! Wat doe je hier?'' vroeg hij hard.
Hij wist niet goed met zijn emotie's om te gaan en probeerde te doen alsof ze gebakken lucht was. Zodat ze niet zou merken hoe leuk hij haar vond. Misschien vond ze hem nog wel een beetje stoer ook!
Hij liep met opgetrokken schouders naar haar toe en bleef vlak voor haar staan. Niet te intimiderend, niet te verwelkomend. Hij had de neiging om haar aan te raken. Haar te knuffelen. Maar zijn gezicht hield een harde uitstraling vast. Net zoals hij zijn hele leven al had gedaan.
Zijn vader, die uit hem een harde man sloeg. Letterlijk. Totdat... nee. Die herinnering was afschuwelijk. Hij zou hier niet aan denken. Niet nu. Niet nu dit beeldschone meisje voor hem stond.